Anoniem: Ik wil dit verhaal doen omdat ik denk (hoop) dat ik vrouwen die in dezelfde situatie hiermee kan helpen. Omdat het om het verhaal gaat en niet om mij doe ik dit liever anoniem.
Triggerwarning: huiselijk geweld.
Eerste relatie
Mijn eerste echte relatie. Niet wetende dat dit de ergste ervaring uit mijn leven zou worden. Het eerste jaar was er niets aan de hand tot ik merkte dat hij steeds agressiever werd. Boos worden, schreeuwen en vervolgens de eerste keer dat hij me sloeg. Ik zag de schrik in zijn ogen. Bood zijn excuses aan en ik vergaf hem. Dit was mijn eerste fout.
Die eerste keer veranderde snel in een 2de, 3de, 4de keer…. Tot het niet meer alleen om een klap ging. Hij greep me bij m’n keel. Duwde me tegen de muur. Sloot me op. Gooide glas naar me. Tot zelfs kneuzingen en gebroken neus, vingers, rib en teen toe. Ik durfde niets tegen hem te beginnen.
Angst om weg te gaan
Als ik zei dat ik weg wilde drukte hij een mes tegen zijn keel en zei dat hij zichzelf zou doden als ik bij hem wegging. Hij zou mensen hebben geïnformeerd als hij ooit dood werd gevonden dat ik dat gedaan zou hebben. Hij dreigde mensen die ik liefhad te doden. Ik was verstijfd van angst en durfde niets.
Jarenlang heb ik mezelf weggecijferd. Alles geaccepteerd uit angst. Was het eten niet goed dan werd ik daarvoor gestraft. Kwam ik te laat thuis van werk dan wist ik al wat er ging gebeuren. Jarenlang heb ik mijn verwondingen en littekens moeten verbergen. Ik durfde tegen niemand iets te vertellen wetende dat er dan iets ergs zou gaan gebeuren. Tot het moment dat hij weekenden wegging.
De bom barstte
Hij reed sinds kort motor en ging het hele weekend touren. Wat voor mij fijn was want zo kreeg ik mijn rust en probeerde iets te bedenken om weg te kunnen. Tot één avond de bom barstte. Dit is mijn heftigste confrontatie geweest.
Ik vertelde dat ik er klaar mee was en weg ging bij hem. Hij sloeg me zo hard neer op de grond dat ik (wat later bleek) een hersenschudding had. Hij sleepte me aan m’n haren door de woonkamer naar de keuken, zette het gas aan, en vertrok. Zo suf als ik was heb ik gewacht tot hij weg was. Ik heb mezelf bij elkaar geraapt en het gas uitgezet.
Ik vertrok
Voor het eerst in zeven jaar heb ik mijn moeder gebeld. Verteld wat er is gebeurd en gesmeekt of ze me kwam halen. En dit deed ze. Ik heb twee tassen gepakt en deze gevuld met wat kleding. Ook heb ik mijn twee katten meegenomen. De volgende dag is mijn moeder meegegaan naar de arts om me te laten nakijken. Hier bleek ik dus een hersenschudding te hebben.
Op aanraden van de arts ben ik aangifte gaan doen. Met goedkeuring van de politie mocht ik nog wat spullen uit huis halen. Echter ging dit niet door omdat hij alle sloten had veranderd. Ik kon mijn huis niet meer in. Na wat belletjes van advocaten en contact met politie moest hij toegang verlenen in het huis. Hier kwam ik erachter, door de spullen in huis, dat hij hier al samenwoonde met zijn nieuwe vriendin. De vrouw waarmee hij al een jaar samen elke weekend ging touren met de motor.
Hij ging vreemd
Hoe erg het ook was, dit was voor mij wel het excuus om te kunnen gebruiken voor de buitenwereld. Hij was vreemd gegaan en daarom gingen we uit elkaar. Uiteindelijk heeft het een jaar geduurd, middels een rechtszaak om alles te kunnen regelen. Dit ook vanwege de verkoop van ons huis dat hij heeft geprobeerd te voorkomen.
Uiteindelijk heb ik via vervangend toestemming van de rechter dit weten te verkopen. In die tussentijd heeft hij ook een contactverbod gekregen. Ook heeft mij een schadevergoeding moeten betalen. Dit geld heb ik overigens weggeven aan iemand die het goed kon gebruiken en aan een doel die voor mij belangrijk is. Ik heb alles achtergelaten daar. Alles!
Het enige dat ik heb meegenomen zijn wat kleren en mijn katten. Ik begreep later dat hij al mijn spullen heeft verbrand. Alle herinneringen die ik had. Tot de dag van vandaag heb ik nooit iemand dit verhaal verteld. Ik voel me dom, zwak en zoveel schaamte.
Therapie
Ik heb jarenlang therapie gevolgd en EMDR om dit te kunnen verwerken. Uiteindelijk heb ik het een plek kunnen geven. De littekens op mijn lichaam zijn nog altijd zichtbaar en daar leer ik mee leven. Wat ik met dit verhaal wil bereiken. Schaam je niet!!
Laat je nooit, maar dan ook nooit, zo door iemand behandelen. Ik heb jarenlang geleefd met een narcist. Ik heb me laten manipuleren, me pijn laten doen en mezelf gek gemaakt uit angst. Ik heb jarenlang gedacht dat dit mijn eigen schuld was. Dat is wat hij me deed geloven. Dit was zijn macht over mij.
Schaam je alsjeblieft niet.
Zit je in zo’n situatie? Schakel hulp in!
Denk niet dat het beter wordt want dat wordt het niet. Heb je te maken met een echte narcist dan zal hij niet uit zichzelf veranderen. Dat kan ook niet. Wat ik vooral heb geleerd; zelfrespect! Jij bent iets waard. Laat niemand ooit je eigenwaarde afnemen. Ik vecht nog iedere dag tegen de nasleep. Depressie en een angststoornis.